Roar!

Vanaf het moment dat ik met dit jurkje bezig ging, zat dit nummer van Katy Perry in mijn hoofd. Normaal gezien net iets te poppy voor mijn smaak, maar binnen het genre is het best prima, misschien wel meer dan prima (iedereen zo zijn guilty pleasures zullen we maar zeggen) . Vooral de zin 'You're gonna hear me roar!' bleef hangen, want regelmatig dacht ik grrrrrr..... Maar laten we eerst het jurkje bewonderen, is het niet mooi? Kijk vooral ook naar de vele mooie buitenfoto's, het was een heerlijke dag vandaag, perfect om los te gaan met de camera terwijl de meiden lekker aanrommelden om het huis.

From the moment I started working on this dress Katy Perry's Roar stuck in my head. Normally a song a bit too poppy for my (more Indie) music taste. But for pop music it is pretty good (everybody needs their own guilty pleasures right?) Especially the phrase 'You're gonna hear me roar!' stuck with me, as I was thinking grrrrrrrrr quite a lot while making this dress.... But first let's admire this beautiful dress! Or all the other pictures, as it was a perfect day to make pictures of my girls in the garden.


De stof is inmiddels wel bekend in blogland. Er is iets met dit stofje, de licht melancholieke tijgers en leeuwen, de kleur, de print is stoer en toch eigenlijk ook wel lief. Meestal wordt het gebruikt voor jongenskleding, maar bij gebrek aan jongens werd het een jurkje. Zij deed het al eens voor, op sublieme wijze.

There is something about this fabric, the slightly melancholic tigers and lions, the colour, at first tough looking but then in  fact realising it is actually more sweet than tough. Usually the fabric is used for boys' clothes, but due to a lack in boys, I decided to make it into a dress. She already did this once, rather sublimely!

Even soep koken

Ik gebruikte wederom het jurkje uit Stof voor Durf het Zelvers (deel 1). Ik maakte een maatje 92, maar knipte iets extra naadwaarde aan. Maar het liep niet van een leien dakje. Veel is aan mezelf te wijten. In de zin van haastige spoed is zelden goed. Het gevolg: slordig knippen (extra naadwaarde varieerde van 1,5 tot 2 centimeter), niet aandachtig naaien (extra stof mee naaien bij het inzetten van de blinde rits, tot 2 keer toe....), luie oplossingen als het hier en daar niet perfect paste (onderpanden waren ineens twee centimeter breder dan bovenpanden (hoezo slordig knippen!?) Ipv lostornen, centimeter erlangs, zijnaden aanpassen en goed vastspelden en opnieuw naaien, deed ik van: 'knip-knip-huppatee-stofoverschot-weg!') Als dit nu in een paar uurtjes klaar was geweest, maar nee hoor, ik deed er een week over. Tussendoor deed ik een passessie met A en het leek wel erg nipt te passen in  de breedte. De zin om door te gaan zakte hiermee tot een dieptepunt, elke keer naaide ik een naadje, een stukje rits en legde het ding geirriteerd opzij. Ik dacht even dat ik naaien van de één op de andere dag niet meer leuk vond. In werkelijkheid was ik gewoon ziek, koortsig, zere keel en snothoofd. Ik dacht dat naaien me wel kon opvrolijken, maar zo werkt dat niet. Dan weet ik dat ook weer. Uiteindelijk bedacht ik me dat het beter was op de bank met een dekentje, kopje thee en goed boek.

Soep om gauw beter te worden voor mama, ingredienten: gras, stokjes en madeliefjes.

I used the basic dress pattern from the book Stof voor Durf het Zelvers, again.... No easy sailing this time, even though I have made this dress already a couple of times. I guess I have myself to blame..... I rushed things too much. The result: Sloppy cutting (the seam allowance was somewhere between 1,5 and 2 cm), Uncarefull sewing (as in sewing some extra fabric to the blind zipper....twice....), lazy solutions (bottom and top did not match correctly (did I mention sloppy cutting?!) instead of redoing it, I just sewed on and cut away the extra fabric.... somewhere.....). It may sound as if this dress was done within a couple of hours, but nooooo, it took me a week! In between I tried it on, and it seemed a bit small. My enthousiasm dropped to rock bottom, every time I sewed a seam, part of the zippers and then just pushed the thing away. being very annoyed. I started to believe I suddenly had a dislike in sewing. In reality I was just feeling ill, slightly feverish, soar throat. I thought sewing might just cheer me up, but I guess it does not work like that. After a while I realised I was better off on the couch with a blanket, cup of tea and a good book.

Hier wordt meestal heksensoep gebrouwen.

Dit weekend, nog steeds wat ziekjes, maar iets minder lamlendig, heb ik 'het ding' weer opgepakt en in één ruk afgemaakt (wederom fout op fout makend.) De binnenkant verdient geen schoonheidsprijs, dat zal jullie niet verbazen. Maar toen ie af was, toen ineens was ik wel heel blij dat ik had doorgezet. Tot mijn verbazing was het toch een best ok jurkje geworden, de rits zit er best netjes in, eigenlijk is het best mooi, en hij staat mijn meisje prachtig!

Er werd een kampvuur gemaakt

This week, still slightly ill, I picked up 'the thing' and finished it fairly quickly (still making mistake after mistake). It probably is no surprise if I tell you that the inside is not worth further mentioning. When the dress was finally finished  I was almost surprised at how nice the dress actually turned out, the zippers are done quite well in the end and it looks great on my little girl! 

Papa helpen

Hoe zit dat bij jullie? Hebben jullie ook wel eens zo'n project gehad waarbij je je ging afvragen of je naaien uberhaupt wel leuk vond? Of dat je ineens het gevoel hebt dat je weer een beginner bent? En zijn jullie altijd direct blij met het resultaat, of blijf je eerst de foutjes zien?

How about you? Did you ever have sewing projects which made you wonder why you actually think you like sewing? Or that you suddenly feel like a total beginner again?Are you always immediately happy with the end result, or do you keep seeing the minor mistakes you made at first?

Stof: Lions & Tigers van Cloud9 bij Georgette
Patroon: Stof voor Durf het Zelvers