Imperfect

'Dan is het wel alsof je een lijstje om je litteken maakt, wil je dat wel?' 

Mijn lief, hij was direct enthousiast maar liet ook deze opmerking vallen toen ik mijn plannen voor deze  Belladone jurk op hem losliet. O ja, dat litteken, ook al denk ik er nooit aan.... dat zit precies daar natuurlijk.... Meestal maak ik me drukker om mijn heupen en kleine A cup. Maar dat litteken daar denk ik echt nooit aan. Of ik juist dat stukje van mijn lichaam in de spotlight wilde zetten?

'That would be like putting your scar in a frame, do you want that?' 
My love, immediately enthusiastic about my plans to make the Belladone dress, also made this remark. Oh yes, the scar...it is right there on my back, even though I hardly ever think about it. Usually I worry more about my hips or my small A cup. But the scar never really crosses my mind. Would I mind putting my scar in the spotlight?

Please scroll down to continue in English and enjoy the pictures while scrolling.

Zoals dat vaak gaat, vielen op dat moment dingen samen. Een vriendin was voor zichzelf en haar fotografieopleiding bezig met een project over littekens in het gezicht. Littekens op een plek waar je er elke dag voor de spiegel letterlijk mee geconfronteerd wordt. Ze maakte prachtige foto's van mooie mensen met een litteken in het gezicht. Confronterende littekens of littekens die als buitenstaander niet eens opvallen. Maar allemaal littekens met een verhaal.

Ook mijn litteken heeft een (gelukkig niet erg spannend) verhaal. Ooit zaten op mijn rug grote moedervlekken, precies op een plek waar ik ze niet kon zien of aanraken. Toen ik ongeveer tien was, besloot mijn moeder dat het misschien beter weggesneden kon worden, voor de zekerheid. Misschien was het nodig, maar misschien ook niet. Achteraf weet je dat niet. Wat ik wel weet is dat ik te veel huidkanker in mijn omgeving heb meegemaakt en dat huidkanker zeker niet altijd zo onschuldig is als wordt gedacht. En zo vaak als ik nu naar mijn litteken kijk, zo vaak had ik ook naar die moedervlekken gekeken: haast nooit....

Ik voelde ineens dat mijn litteken, waar ik dus nooit aan denk, gewoon onderdeel van mij is. Een symbool van de liefde en zorg van mijn moeder. Een stukje van mijn lichaam dat niet meer perfect is, maar daarom nog niet verstopt hoeft te worden. Niets in het leven is namelijk perfect, dat geeft het juist kleur. Waarom niet een jurk om juist dit deel van mij in de schijnwerpers te zetten. Als kleine ode aan alle littekendragers. Een aanmoediging om ze te dragen met trots, als een deel van je. Maar tegelijk ook een waarschuwing voor iedereen die een keer tegen dit lijstje op mijn rug aankijkt. Smeer jezelf ent je kinderen goed in, controleer de vlekjes op je huid, wacht niet bij twijfel!

Met extra overtuiging ben ik uiteindelijk deze jurk gaan maken. Ze moest natuurlijk wel perfect zitten. En dus kon ik me weer druk maken om mijn kleine A cup en brede heupen.  Drie proefversies gingen vooraf aan de definitieve versie. Ja echt DRIE! Het was een frustrerend proces die mijn liefde voor naaien behoorlijk op de proef stelde. Het voorpand werd op onorthodoxe wijze aangepast aan een kleine boezem. Het achterpand kreeg ook wat aanpassingen, want bij de open rug gaapte het. Het hoe en wat weet ik inmiddels niet meer precies. Wel heb ik nu een blauwdruk voor vele volgende Belladones.

Deze jurk is al een behoorlijke tijd af. Werd ook al met plezier gedragen. Is vaak bewonderd, en dat litteken....daar wordt echt nooit naar gevraagd. Zo zie je maar.... Nu is ze ook eindelijk op de blog. Met echte foto's, een keer niet voor de bakstenen muur. Maar met foto's gemaakt door de vriendin van het littekenproject. Inmiddels is zij allang weer verder gegaan na dat project. Ze maakt nog steeds en steeds meer echt magisch mooie foto's.

Patroon: Belladone van Deer and Doe

Stof: Breaking Lights Trees Texture Blue/Golden van Wilmington Prints (ooit gekocht bij Liesellove)

ENGLISH

As it goes, things suddenly came together. A friend was working on facial scars for herself and her photography studies. Scars you are confronted with every single time you look in tge mirror. She made amazing photo's of beautiful people with a scar in their face. Confronting scars or scars you would not notice as an outsider. But all scars have a story to tell.

The story of my scar is rather boring, luckily. On my back there used to be big beauty marks, right at a spot where I could not see nor touch them. When I was about ten my mum decided it might be better that they would be taken away, just to be sure. It might have been necessary, it might not have been. It is hard to say in hindsight. But I do know of too many people with skincancer and skincancer is definitely more dangerous then one often thinks. As little as I ever think of my scar now, that is exactly how often I would have thought of or looked at my beauty marks: hardly ever.....

I realise my scar is simply part of me. It is a symbol of my my mothers love and care for me and my wellbeing. A part of my body that might not be perfect, but by no means something to be hidden. Life is not perfect, and that is exactly what brings colour to it! Sewing a dress to put my scar in the spotlight is my little tribute to all other scarbearers. An encouragement to wear them with pride, as simply a part of you. But also a little warning to everyone who sees this scar, now beautifully framed on my back. Use sunscreen for yourself and your kids, check your skin for marks and spots, do not hestitate when in doubt!

So even more convinced I started to make this dress. I wanted this dress to fit perfectly. So I was back to worrying about my hips and small A cup. I ended up making three muslins before I started on my final dress. Yes THREE!!! It definitely tested my love for sewing to the limit! The front bodice got an unorthodox small bust adjustment, the back bodice had some adjustment around the open back to prevent gaping. To be honest I do not really know what I did, but I do have a perfect blue print now for many more to come!

It is already a while ago that I made this dress. I have enjoyed wearing it. It has received plenty of compliments, but hardly ever somebody mentioning the scar. What do you know. And now she finally made it to the blog. No piftures in front of the usual brick wall. Instead pictures by my friend the photographer. She already moved on from the scar project a longbtime ago. But she still make miraculously beautiful photography!

Pattern: Belladone by Deer and Doe

Fabric: Breaking Lights Tree Texture Blue/Golden  by Wilmington Prints